Як правіла, упаўнаважаны – гэта сапраўды аўтарытэтны, як кажуць, першы чалавек у вёсцы, які не толькі ведае надзённыя праблемы тутэйшых жыхароў, але і дабіваецца іх вырашэння, звяртаючыся ў сельвыканкам і, калі патрэбна, да любога кіраўніка ў раёне. Жыхары Велеціна ў 2010 годзе на агульным сходзе аднадушна выбралі сваім упаўнаважаным Сяргея Аляксандравіча Крысенку, чалавека, на іх погляд, блізкага і адкрытага, паважанага і аўтарытэтнага, які разумее патрэбы і праблемы землякоў.
Успамінаючы той хвалюючы момант, С.А. Крысенка адзначае:
Да пажылых людзей ва ўпаўнаважанага адносіны асаблівыя. Ім, што ўсё жыццё працавалі ў сельскай гаспадарцы, стваралі сённяшні дабрабыт аграгарадка, дапамагае ўсімі сіламі. Людзям, якія не маюць дапамогі з боку сваякоў, уласным трактарам і дровы прывязе, і збожжа са склада, і бульбу з поля. Займаючыся індывідуальным прадпрымальніцтвам па аказанню паслуг у вырошчванні сельскагаспадарчай прадукцыі, для людзей гэтай катэгорыі робіць 10-працэнтную скідку ад кошту выкананых работ. Аказвае і так званую адрасную дапамогу: не лічачыся з часам, на сваім аўтамабілі завязе пажылога чалавека, суседку К.Е. Лобан у мясцовы ФАП і прывязе дамоў пасля аказання ёй медыцынскай дапамогі. А рабіць гэта даводзіцца часта.
Але, бадай, самы вялікі клопат праяўляе С.А. Крысенка аб падрастаючым пакаленні роднай вёскі. Не нарадуецца на свайго памочніка загадчыца дзіцячага сада Алена Канстанцінаўна Баранава.
– Сяргей Аляксандравіч, – расказала яна, – ужо з год працуе на паўстаўкі ў нашай установе рабочым па абслугоўванню памяшкання. І ведаеце, заробленыя грошы не атрымлівае, а, пералічыўшы на картку, поўнасцю аддае зарплату на патрэбы дзіцячага сада. Разам з ім едзем у магазін і закупляем спортінвентар, дыдактычныя гульні, канструктары і інш. Сваімі рукамі наш упаўнаважаны абсталяваў дзетсадаўскую тэрыторыю: вырабіў архітэктурныя формы, арэлі, домікі для заняткаў дзяцей на свежым паветры. Важна, што ў гэтым пачынанні яго падтрымлівае жонка, Алена Васільеўна, якая працуе ў нас памочнікам выхавальніка.
Са сваімі клопатамі ідуць вяскоўцы да свайго ўпаўнаважанага, аб праблемах людзей ён можа даведацца і ў час выпадковай сустрэчы на вуліцы. Але самую поўную карціну праблем жыццядзейнасці вывучае на штотыднёвых пленарных пасяджэннях у сельвыканкаме.
– Наш упаўнаважаны, – падкрэслівае старшыня сельскага Савета Л.М. Зелянкоўская, – у час правядзення гэтага мерапрыемства ўносіць слушныя прапановы, а самае галоўнае, што ён актыўны ўдзельнік увасаблення іх у жыццё.
Вясна, якая хоць і павольна, але ўсё ж уступае ў свае правы, патрабуе многа працы па навядзенню парадку на зямлі. І ў эпіцэнтры гэтай работы, у кругаверці штодзённых добраўпарадкавальных спраў упаўнаважаны Велеціна, для якога вельмі заўважны перамены да лепшага. Расказаў Сяргей Аляксандравіч, што пачынаецца рамонт вуліцы Савецкай, дзе будзе пакладзены асфальт і выраблены тратуары.
Вось-вось і веснавая пасяўная на прысядзібных участках развернецца, тады паслугі С.А. Крысенкі, як індывідуальнага прадпрымальніка, вельмі запатрабаваныя, мала хто з вяскоўцаў без яго абыходзіцца.
Самае галоўнае ў маёй дзейнасці ў якасці ўпаўнаважанага вёскі, – адзначае С.А. Крысенка, – гэта тое, што кожны дзень знаходжуся сярод людзей, у гушчыні іх праблем. Сам я нарадзіўся тут, жыву і працую на зямлі сваіх бацькоў, тут мая сям’я, тут нарадзіліся і растуць нашы дачка і сын, унук-першынец. І мая родная вёска павінна квітнець з году ў год, дзеля гэтага прыкладу ўсе намаганні.
Намаганні гэтыя ўжо высока ацэнены: на раённым злёце перадавікоў народнай гаспадаркі С.А. Крысенку прысвоена званне «Лепшы актывіст органаў тэрытарыяльнага грамадскага самакіравання» з занясеннем на раённую Дошку гонару, ён узнагароджаны таксама Ганаровай граматай райвыканкама.
С.А. Крысенка з тых людзей, хто сапраўды здольны адчуваць пульс вясковага жыцця, хто асноўнай задачай сваёй дзейнасці на грамадскай пасадзе ўпаўнаважанага лічыць узаемадзеянне з мясцовымі органамі ўлады, кіраўнікамі прадпрыемстваў і ўстаноў, размешчаных на тэрыторыі сельсавета, па аператыўнаму вырашэнню актуальных праблем аграгарадка Веляцін. Такую ініцыятыву трэба толькі вітаць. А вопыт сельскага ўпаўнаважанага варта пераняць і прыбавіць у грамадскай працы яго гарадскім калегам.
Клаўдзія БОСАК.
