Заўтра ўвесь праваслаўны свет ушануе памяць прарока Іллі. Аднак, напэўна, не многім вядома, што менавіта гэты біблейскі персанаж лічаць сваім нябесным заступнікам, як дзеючыя, так і даўно адслужыўшыя свой тэрмін воіны-дэсантнікі ўсіх краін СНД. Таму ў многім сімвалічна, што сваё свята дэсантура адзначае менавіта ў дзень памяці Іллі-прарока.
Гэты стаўшы ўжо легендарным род войск з першых дзён свайго існавання быў ахутаны арэолам рамантыкі і гераізму. І нездарма многія юнакі прызыўнога ўзросту мараць апрануць запаветныя блакітныя берэты, бела-блакітныя цельнікі, гімнасцёркі з парашуцікамі на пятліцах, а таксама парадную форму з толькі ў ПДВ захаванымі да нашых дзён аксельбантамі. Для гэтага яны гатовы цярпець шматгадзінныя трэніроўкі па фізічнай падрыхтоўцы і рукапашнаму бою, пераадольваць страх перад першым скачком з парашутам і на палаючай, выбухоўваючай пад нагамі паласе перашкод, да мільгацення ў вачах адточваць трапнасць стральбы як з месца, так і ў руху. Дэсантнае брацтва – брацтва асаблівае. Гэта – каста сапраўдных мужчын, і ўсё пералічанае вышэй вартае таго, каб стаць яе паўнапраўным прадстаўніком.
Што граха таіць, мне таксама мроіліся купал парашута над галавой, шалёны свіст нябеснага ветру ў вушах і стомленая задаволенасць пасля “фізухі”. Ды падвёў пракляты зрок (ну дзе вы бачылі дэсантніка ў акулярах?), аднак захапленне рамантыкай дэсанта засталося на ўсё астатняе жыццё.
Адлік сваёй гісторыі паветрана-дэсантныя войскі ў СССР пачалі ў 1942 годзе, што адбылося дзякуючы жалезнай волі, зайздроснай настойлівасці і стратэгічнаму таленту ўсяго толькі аднаго чалавека – Героя Савецкага Саюза, генерала арміі Васілія Піліпавіча Маргелава, беларуса, дарэчы, па паходжанню. Менавіта ён настаяў на стварэнні ПДВ як асобнага роду войск, пастаянна абагачаў стратэгію і тактыку дзеянняў “крылатай пяхоты”, дабіўся ўводу асаблівай воінскай формы (тых жа берэтаў, цяльняшак і аксельбантаў), а яшчэ паўсюдна адстойваў інтарэсы сваіх, як ён называў, “сынкоў”. Нездарма рускую абрэвіятуру ВДВ дэсантнікі любоўна расшыфроўваюць як “Войска Дяди Васи”.
Заўтра многія з тых, хто даўно жыве і працуе побач з намі, апрануць беражліва захоўваемыя з гадоў армейскай службы берэты і цельнікі для таго, каб сустрэцца з такімі ж “братанамі-дэсантнікамі” і разам з імі ўспомніць незабыўнае дэсанцкае мінулае. Са святам, дэсантура!
Віктар НАЗАРАНКА.
