Вялічка і сам не заўважыў, як пачаў хадзіць узад-уперад. Праз мінуту, калі ён усё ж усвядоміў, што хадзіць прыемна, здзівіўся: вось так, рукі за спіну, могуць хадзіць толькі таленавітыя! Ад гэтай думкі Вялічку вельмі захацелася паглядзець на сябе ў люстэрка. Тое, што ён там убачыў, уразіла яшчэ больш: на яго глядзелі некалькі задуменныя, вельмі разумныя і ясныя вочы. Вось гэта позірк! А твар! Не, які цудоўны высакародны твар! Дзе ён раней яго мог бачыць? Так, так, так… Ага! Яго твар і пагляд нагадваюць некага з вялікіх пісьменнікаў. Вось толькі каго? Можа, Пушкіна? Так! Пушкіна!
Вялічка ад нечаканасці нават рассмяяўся. Ад гэтага твар яго стаў менш высакародны, а вочы не такія ўжо і задуменныя.
Ен зноў стаў сур’ёзным. “Далоў смех! – падумаў. – Пушкін, напэўна, ніколі не смяяўся”.
Вялічка вырашыў усур’ёз папрацаваць над сабой. Па-першае, трэба адпусціць доўгія бакенбарды, такія, як у Аляксандра Сяргеевіча. Па-другое, тэрмінова зрабіць завіўку: у Пушкіна, здаецца, былі кучаравыя валасы… Так, работы, безумоўна, хопіць. Трэба і літаратурай заняцца, вершык які-небудзь напісаць. Ды і не які-небудзь, а такі, каб усе ахнулі! Верш абавязкова змесцяць у вядомым часопісе і абавязкова з фотаздымкам. Вось будзе нумар! Другі Пушкін, скажуць, нарадзіўся!…
Вельмі добра ўявіў сабе, як ён, быццам ад надакучлівых мух, адбіваецца ад сваіх і замежных рэпарцёраў. У ягоным доме вялікі натоўп, які будзе прасіць аўтографы. Во жыццё!
Так, усё гэта цудоўна, задаволена ўсміхнуўся Вялічка і загадаў сабе: “А цяпер за справу: пісаць і яшчэ раз пісаць!”
Сеў за пісьмовы стол і зноў задумаўся: “А можа, спачатку завіўку зрабіць?”
…Бакенбарды падрасталі вельмі марудна. Вялічка кожную раніцу бег да люстэрка і ўсякі раз засмучаўся: да пушкінскіх было далёка. Аднак, як кажуць, няма дрэннага без добрага. Магчыма, гэтыя бакенбарды і падказалі першыя радкі яго выдатнага верша. Ен так і называўся – “Баки”.
Очень уж неспешно
Подрастают баки.
Ну, хоть лопни-тресни –
Не растут собаки!
– Выдатна! – аж затанцаваў ад радасці Вялічка. – Не горш, чым у Пушкіна-старшага (сябе ён ужо называў Пушкіным-малодшым).
Працяг верша пачакае. Трэба ў першую чаргу паказаць верш рэдактару.
…Рэдактар, мусіць, быў зацікаўлены яго асобай. “Што ж, памаўчым,” – вырашыў Вялічка. – Няхай крыху ачомаецца”.
Працяглае маўчанне надакучыла рэдактару і ён запытаў:
– Вы па якой справе?
– Не пазнаеце? – захваляваўся Вялічка і нават памацаў свае бакенбарды. Тыя былі на месцы. – Я вам нікога не нагадваю?
– Ды не…
– Як жа! – ужо стаў нервавацца Вялічка. Ен ускінуў руку. – Мароз і сонца… Ну!!!
– Дзень цудоўны, – машынальна падказаў рэдактар.
– Ну, нарэшце! – абрадаваўся і адразу супакоіўся Вялічка. – А я падумаў ужо, журналісты літаратараў пазнаваць перасталі.
Вялічка доўга трос руку збянтэжанага рэдактара:
– Пушкін-малодшы. Мы з вамі цяпер часта будзем сустракацца.
– Хто-хто?., – перапытаў рэдактар.
– Псеўданім гэта мой, – радасна аб’явіў Вялічка. – Усё, як бачыце, пры мне: бакі, валасы кучаравыя, лоб…
– Бакенбарды бачу, – усміхнуўся рэдактар. – А вершы або проза ў вас ёсць?
– А як жа! – запэўніў Вялічка. – Здурэць можна! Слухайце.
І ён натхнёна прачытаў свае “Баки”.
…Рэдактар так доўга смяяўся, што ажно праслязіўся. Тройчы расцалаваў Вялічку і сказаў:
– Сапраўды, здурэць можна!…
Анатолій ЛАЗУРКІН.
