Пасада галоўнага бухгалтара на любым прадпрыемстве і ў любой арганізацыі з’яўляецца адной з самых адказных і ключавых. Менавіта на гэтага чалавека кладзецца асноўны цяжар адказнасці за фінансавую дзейнасць прадпрыемства, арганізацыі або ўстановы, за належнае вядзенне дакументацыі, безліч іншых, не менш важных пытанняў. Таму ў паўсядзённым жыцці людзі такой пасады і прафесіі звычайна апраўдана выглядаюць сур’ёзнымі, засяроджанымі і нават заўсёды нечым заклапочанымі.
А вось галоўны бухгалтар Хойніцкага завода гідраапаратуры Любоў Міхайлаўна Барадуліна (на здымку) смела парушае падобныя стэрэатыпы. І не толькі абаяльным знешнім выглядам і заўсёды добразычлівай усмешкай, але і шчырым адкрытым характарам, дасціпным і трапным, да месца ўжытым жартам. І, напэўна, мала хто задумваецца аб месцы работы гэтай прыгожай жанчыны, калі чуе яе мілагучны голас са сцэны ў час выступлення ансамбля сям’і Барадуліных. А вось думка аб тым, як удаецца ёй аднолькава паспяхова спраўляцца і на рабоце, і дома, і ў мастацтве, напэўна прыходзіла не да аднаго слухача.
На заводзе Любоў Міхайлаўна прайшла ўсе вехі службовай кар’еры – ад рабочай да галоўнага бухгалтара, без адрыву ад вытворчасці па спецыяльнасці «бухгалтарскі ўлік» спачатку закончыла Гомельскі чыгуначны тэхнікум, а потым і Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт транспарту. Вось ужо 28 гадоў нядаўна споўнілася з таго дня, як упершыню пераступіла яна парог завадской прахадной. За гэты час яе бясцэнным набыткам сталі неаспрэчны аўтарытэт і глыбокая павага ў калектыве, а яе думка і слова многае значаць у прыняцці самых важных стратэгічных і тактычных рашэнняў развіцця вытворчасці, вырашэнні сацыяльных і бытавых пытанняў.
Пасля заканчэння рабочага дня разам з мужам Паўлам Віктаравічам акунаецца яна ў дзівосны свет творчасці. Сямейнаму ансамблю Барадуліных, у які ўваходзіць яшчэ і дачка Віка (зараз яна з’яўляецца студэнткай дзённага аддзялення Белдзярж-універсітэта) яшчэ толькі 6 гадоў, але яго добра ведаюць не толькі ў нашым раёне, але і далёка за яго межамі. Высокі прафесіяналізм, артыстызм, бездакорны і беспамылковы выбар рэпертуару – вось яго адметныя рысы. Нездарма ж выступленням ансамбля Барадуліных аднолькава горача і шчыра апладыруюць і прафесіянальныя музыканты ў вялікіх гарадах, і жыхары невялікіх вёсак. Дасягаецца такая сугучнасць і безпамылковасць гадзінамі рэпетыцый на сцэнах устаноў культуры, а таксама нярэдкімі заняткамі дома – нават гукавую апаратуру спецыяльна для гэтага набылі.
Але на такую загружанасць ніхто з Барадуліных нават і не думае наракаць. Напэўна, трапна нехта заўважыў: творчасць – гэта адпачынак душы, непадуладны часу.
Што датычыць творчага крэда, то пра яго Любоў Міхайлаўна сказала так:
– Пры выбары новай песні мы зыходзім з таго, што яна павінна быць прыгожай: мець прыгожую, запамінальную мелодыю і аранжыроўку, прыгожыя, кранаючыя за душу словы. А калі гэта ёсць – імкнемся і самі адпавядаць зададзенай песняй планцы – выходзім у прыгожых сцэнічных касцюмах, ну і, канешне, гучанне шліфуем на рэпетыцыях так, каб яно было бездакорным…
Думаецца, што, пастаўленая задача ансамблем Барадуліных выконваецца на «выдатна».
Віктар Назаранка.
Фота Вікторыі Мароз.
