Мікалай Старчанка
Прыстасаванцы
Яны побач: збоку, ззаду,
Можна ў твар іх
разглядзець,
Атрымаць ад іх спагаду,
Пра праблемы пагудзець.
Пахвальбу табе
падкінуць,
Пры выпадку
крытыкнуць,
Боль чужы да сэрца
прымуць
І сумненні развядуць.
Знешне –
людзі-патрыёты,
Змагары, барацьбіты,
А на справе – ідыёты
І баласт жыцця пусты.
У галаве ў іх не праца,
А выгоды ад яе,
Берагуць прыстасаванцы
Нервы моцныя свае.
Што не зробяць –
вінаваты,
Рукі ўгору і маўчок,
Калектыўны поспех –
ватай
Да начальства на плячо.
За настроем кіраўніцтва,
Як сіноптык ён глядзіць,
Можа ў дошку сам
разбіцца,
А начальству дагадзіць.
Ну, а там і паслабленне
І забыты ўжо грахі,
Тое-сёе так ці з прэмій
За чужыя пірагі.
